Η αριστερή κυβέρνηση, η εργατική κυβέρνηση, και η κοινοβουλευτική νεκροφιλία

Το τεχνητό πολιτικά δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, γεννά και την επίσης απάντηση-φενάκη περί της δυνατότητας μιας αριστερής κυβέρνησης να αντιμετωπίσει, την συντριβή της ζωής του κόσμου της εργασίας. Η αριστερή κυβέρνηση- για το καλό του λαού και του τόπου- δεν είναι παρά μια επιδίωξη ταξικού βολέματος μιας αριστερής “σέχτας” μικροαστών και μεσοαστών, που ούτε καν μπορούν να διανοηθούν, μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, κράτος και αστικό κοινοβούλιο. Δεν είναι παρά θλιβερά γεννήματα μιας αστικής δημοκρατίας, που “κατασκευάζει” νέο πολιτικό προσωπικό, ώστε να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη διαιώνιση της.

Καμιά αριστερή κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει το σύστημα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, όσο παραμένουν αναλλοίωτοι και ανέγγιχτοι οι οικονομικοί και πολιτικοί όροι αναπαραγωγής του. Πόσο μάλλον μια αριστερή κυβέρνηση, σαν αυτή που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποδέχεται τόσο το όλο του καπιταλιστικού συστήματος όσο και τις γεωπολιτικές και οικονομικές εκφράσεις αυτού , την ΕΕ, την ΟΝΕ και το ευρώ. Επαγωγικά λοιπόν, καμία αριστερή κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, που θα προκύψει από μια αστική κοινοβουλευτική διαδικασία, δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα γενεσιουργά αίτια της εξαθλίωσης του κόσμου της εργασίας. Είναι σε θέση μόνο να διαχειριστεί την δεδομένη εξαθλίωση, προς όφελος αναπαραγωγής και διαιώνισης της δικής της εξουσίας. Και αυτό ακριβώς θα αποπειραθεί να πράξει.

Επιπλέον καμιά εργατική , λαϊκή ή άλλη εξουσία δεν εγκαθιδρύεται με διακηρύξεις και μέσω του ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου, και της αστικής κάλπης, που δεν θα “εγκυμονήσει” ποτέ την εργατική εξουσία, καθώς διαχρονικά “εγκυμονεί” και διαχειρίζεται, τις εργατικές αυταπάτες. Το μόνο που τελικά επιτυγχάνεται είναι να οριοθετείται ή οποία αντίληψη εργατικής εξουσίας τόσο πολιτικά όσο και ποσοτικά σε έναν ανώδυνο “αριστερό χώρο διαλόγου και ζύμωσης”, εντός του καπιταλιστικού πλαισίου.

Αν θεωρήσουμε ότι η εργατική εξουσία, η εργατική κυβέρνηση, προκύπτει ως απόρροια της αποδοχής ότι η βασική αντίθεση της περιόδου και της εποχής, είναι αυτή ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία -και όχι ανάμεσα στον λαό και στα μονοπώλια επί παραδείγματι- τότε στόχος αναγκαστικά είναι η όξυνση αυτής της αντίθεσης προ όφελος της εργασίας -στο πεδίο τη ταξικής πάλης- ώστε να εκφραστούν -σε ένα βαθμό- και στην αστική κάλπη τα κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά αποτελέσματά αυτής της αντίφασης.

Ακόμη όμως και αυτή η μερική αποκρυστάλλωση για να καταστεί δυνατή, πρέπει να έχουν συμβεί κατακλυσμιαίες αλλαγές στο πεδίο συγκρότησης, οργάνωσης και πάλης της εργατικής τάξης. Δηλαδή να έχουν συντελεστεί ή να συντελούνται, κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες στο επίπεδο του πολιτικού αγώνα και της ταξικής πάλης, που θα έχουν μετατρέψει πλευρές της “κάλπικης” αστικής διαδικασίας των εκλογών, σε έναν από τους τρόπους έκφρασης του προτάγματος της εργατικής εξουσίας.

Είναι αυταπόδεικτο ότι η ανάστροφη πορεία και θεώρηση εξαντλείται, και εξαντλεί την εργατική τάξη, σε ρόλο περιφερόμενης ταξικής λιτανείας στους “ναούς” της αστικής δημοκρατίας.

Από αυτή την σκοπιά, αν η αριστερή κυβέρνηση προς όφελος της εργατικής τάξης, αποτελεί πολιτικό ανέκδοτο σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης,η εργατική κυβέρνηση και η εργατική εξουσία, που περιφέρεται στους κοινοβουλευτικούς διαδρόμους και -δήθεν- εκλέγεται στις αστικές εκλογικές διαδικασίες, αποτελεί τραγική εκφορά μιας πολιτικής θεώρησης, που την έχει a priori καταδικάσει, -την επιδίωξη της εργατικής εξουσίας- σε ανέξοδη, έωλη και εν πολλοίς ουτοπική και ανώδυνη -για την αστική εξουσία- διακηρυγμένη επιθυμία.

Πρόκειται για δυο εκδοχές εξουσίας, όπου η μία (αριστερή κυβέρνηση) εγκαθιδρύεται εκμεταλλευόμενη την εξαθλίωση και το κοινωνικό αδιέξοδο της εργατικής τάξης, ενώ η έτερη, δεν πρόκειται να να υπάρξει ποτέ, καθώς είναι καταδικασμένη να εκφυλιστεί σε μια λογοτεχνικού τύπου διακήρυξη προθέσεων, χωρίς πιθανότητα οποιασδήποτε πραγμάτωσης.

Κοινός τόπος και των δύο ;

Μια εκκωφαντικά έκδηλη, κοινοβουλευτική νεκροφιλία.